Φαντάσου δύο δασκάλους μπροστά σου.

Ο πρώτος είναι αυστηρός, επικριτικός, δεν συγχωρεί τα λάθη και χρησιμοποιεί την τιμωρία ως μέσο βελτίωσης και κινητοποίησης.

Αυτός ο δάσκαλος χρησιμοποιεί έναν ψυχρό και έντονο τόνο φωνής, λέγοντας πράγματα όπως:

"Γιατί δεν το έχεις καταλάβει ακόμα αυτό;"

"Θα έπρεπε να το κάνεις αυτό μέχρι τώρα!"

"Τι έχεις πάθει;"

Ο δεύτερος είναι συμπονετικός και τρυφερός. Σε ακούει, σε διορθώνει με κατανόηση και σε βοηθά να μάθεις μέσα από τα σφάλματα, ενθαρρύνοντας σε. Λέει πράγματα όπως:

"Βλέπω ότι παλεύεις με αυτό, ας δούμε τι βοήθεια χρειάζεσαι;"

"Μου αρέσει αυτό, μπορείς να το κάνεις συχνότερα;"

"Ας προσπαθήσουμε λίγο παραπάνω μαζί πριν βγεις έξω για να παίξεις."

Ο πρώτος δάσκαλος φέρνει φόβο, ενοχή και συμμόρφωση. Ο δεύτερος δάσκαλος καλλιεργεί εμπιστοσύνη και μακροχρόνια δέσμευση.
Σε ποιον δάσκαλο θα εμπιστευόσουν το παιδί σου;

Τώρα, σκέψου πως αυτοί οι δύο δάσκαλοι υπάρχουν μέσα σου σαν φωνές.
Ποιος δάσκαλος ακούγεται περισσότερο όταν μιλάς στον εαυτό σου;

​

Η συμπόνια δεν είναι αδυναμία. Είναι εσωτερική δύναμη και ουσιαστική στάση ζωής. Σε έναν κόσμο γεμάτο πίεση και συγκρίσεις, η ικανότητα να δείχνεις καλοσύνη πρώτα στον εαυτό σου είναι, ερευνητικά, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις.
Αυτή είναι η αυτοσυμπόνια: η τέχνη να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου με κατανόηση, τρυφερότητα και σεβασμό, όπως θα φερόσουν σε έναν καλό σου φίλο ή το παιδί σου.

​

Μεγαλώνοντας, μας διδάσκουν ότι η αυστηρότητα απέναντι στον εαυτό μας οδηγεί σε πρόοδο. Όμως, σύγχρονες έρευνες δείχνουν ότι η αυτοσυμπόνια μειώνει το άγχος, ενισχύει την ψυχική ανθεκτικότητα και μας βοηθά να διατηρούμε υγιείς σχέσεις.

Η συμπόνια, προς τους άλλους και τον εαυτό μας, δεν είναι πολυτέλεια. Είναι απαραίτητη, όσο και το νερό ή η τροφή. Όταν φροντίζουμε τη ψυχική μας υγεία με καλοσύνη, ανοίγουμε τον δρόμο για πραγματική αλλαγή και ανάπτυξη.

 

Η ερώτηση παραμένει:

Ποιον δάσκαλο θα άφηνες να μεγαλώσει το παιδί σου;

Και ποιον αφήνεις να καθοδηγεί εσένα σήμερα;